| Keklik Dağlarda Çağılar Fahri Kayahan Keklik Dağlarda Çağılar Yavrum Diye Diye Ağlar Günden Güne Yese Dağlar Görenlerin Bağrı Yanar Ağlarım Ben Kekliğime Seherde Öten Diline İpeklenmiş Tüylerine Yanaktaki Benlerine Ağlarım Ben Kekliğime Keklik Bizden Uzaklaştı Yolumuz Sarpa Dolaştı Hünkar Kalasını Aştı Belki Yavrusuna Kavuştu Ağlarım Ben Kekliğime Seherde Öten Diline İpeklenmiş Tüylerine Yanaktaki Benlerine Ağlarım Ben Kekliğime Keklik Küsme Barışalım Yuvamıza Kavuşalım Senden Ötmek Benden Gitmek Yolumuzda Ağlaşalım Ağlarım Ben Kekliğime Seherde Öten Diline İpeklenmiş Tüylerine Yanaktaki Benlerine Ağlarım Ben Kekliğime |
Üzümlü'den Eğirdir'e gitmek için ayrılmıştık. Yolumuz Beyşehir Gölü'nün batısından geçecekti.
Üzümlü'den ayrıldıktan sonra ilk köy olan Üstünler'i de geçererek Beyşehir-Akseki yolu kavşağına varmıştık. Harun'un suyu yoktu. Hehehe, çocukluğumdan hatırlarım, tam da kavşaktan sonra bir çeşme vardır orada... Haliyle çeşmede durup suyu bedavaya getirdik. Orhan Veli'nin dediği gibi; hava bedava, su bedava...
Biraz sonra yolumuz sola ayrıldı. Daha sonra da Yeşildağ'a ulaştık. Yeşildağ içinde biraz da haritadaki detaylardan bihaber olmaktan dolayı Kurucuova tabelasının bizim gitmemiz gereken istikameti gösterdiğini algılamadık. Arada, yoldan şüpheye düştüğümüz bir noktada Harun'un yola bakmasını beklerken bu evi farkettim. Gelince Harun bu fotoğrafı çekti:
Bir süre sonra artık göl yine karışmıza, üstelik daha güzel bir manzara ile çıkmıştı.
Kıyı, göl sularının mavi ile turkuaz arasında yer yer değişen rengi ve de adalar, manzaranın güzelliği uğruna birbirleri ile yarışıyorlardı.
Üstelik bu manzarayı çok yukarılardan izleyen karlı bir dağ vardı.
Aslında bu dağ üzerinde Karagöl adında bir de göl varmış. Raporu yazmak için bilgi toplarken farkettim. Merak etmedim dersem yalan olur.
Karagöl
Yenişarbademli'den sonraki düzlükte ilerlerken gözümüze Kubad Abad sarayının tabelası çarptı. Gölyaka köyüne doğru gitmek ama köyden önceki köprüden de önce sola sapıp toprak yola girmek gerekiyormuş. Biz bunu köye girip ahaliye sorup zor yoldan öğrendik.
Haybeye köy içine kadar girdikten sonra Harun motoru bu toprak yola hızla sürdü. "Hüyop, yavaş" falan diyecek bir durum olmadığından ben de daldım arkasından. yol toprak ve çakıl modunda giderken ilerilerde yumruk kadar kayalara kadar azıttı. Yol ne kadar bozuksa o kadar gazı arttırdım ben de.
Bana çok zor gelmişti bu yol. Bir kaç gün önce İlkay'ın gezi raporunu okurken bu saraya geldiklerini görünce "Hadi İlkay KTM ile lay lay geçmiştir bu yoldan. Peki Pan'lar nasıl geçti?" demekten alamadım kendimi.
Fotografta yolun sonu görülüyor. Benim kasıldığım kısım ise bundan yüz metre öncesi falandı. Herhalde gidon biraz daha geniş olsa daha az mücadele etmem gerekecekti. Tabiii, bir de motor enduro olsaydı, falan, filan, bahane, bahane... Yalnız geziden sonra arka lastikte gördüğüm izler fazla da bahane uydurmadığıma delalet ediyordu.
O kadar kasıp geldik, bu tabelayı gördük. Ben şahsen çok bozuldum. İnsan Selçuklu'nun yazlık sarayının en az diğer tarihi eserler kadar ilgi görmesini bekliyor. Sivil mimarimizin örnekleri de korunsun isterük.
Tabi ben rapor için kastım, araştırdım. Bu kazı alanında bulunan çiniler Konya'da Karatay Müzesi'ndeymiş.
Sağolsun Dick Osseman bu fotografları çekmiş. ( Bkz. http://archnet.org/library/images/thumbnails.tcl?location_id=10037 )
Bu insan resmi de içeren çinileri de gördükten sonra bir de Beylikler döneminin kültürel zenginliğini de düşününce "Osmanlı acaba bizi Selçuklu'nun gerisine mi taşıdı?" demeden edemedim.
Yolun geri kalanında da fotoğraf çekmeye doyamadık. Zaten benim doymam için yedek bir memorystick lazımdı da, neyseee...
Göl kıyısındaki yolumuzu neredeyse bitirmişken gözümüze iki tepesi arasında bir köy ve yemyeşil bir yamaç olan bir ada çarptı. Fotoğraf çekmemiş de olsak ben bu adayı size göstermenin yolunu elbette buldum.
Bu ada, gölün en büyük adası olan Mada Adası. Üzerinde 45 aile yaşıyor. Bu adaya ulaşımın tek yolu ise balıkçı tekneleri. Ada, Kızıldağ Milli Parkı sınırları içerisinde koruma altında bulunduruluyormuş. Köyün halkı yörükmüş fakat bir ara yerleşip sonra buradan göç etmiş olan Kazak'lardan dolayı ada Kazak Adası olarak da anılmaktaymış.
Yolumuza devam ettik. Yine daha önce de geçmiş olduğumuz, çokça fotoğraf çektiğimiz Eğirdir gölü kıyısında idik. Bu sefer durmadık ve virajların tadını çıkardık.
Eğirdir'e saat altıdan önce vardık. Doğruca kamping'e yöneldik.
Çadırları yine olabildiğince hızlı kurup mayoları giyip suya girdik. Göl, çok sığ ve dalgasız bir sahil sunuyordu bize. Ama tabii ki biraz soğuktu. Erken gelmiştik ne de olsa...
Daha sonra yakınlarda bir mekan bulup akşam yemeğimizi yedik. Şunu da belirtmeliyim ki neredeyse her yemek fotoğrafını ana yemekten bir iki lokma aldıktan sonra bir şey unuttuğumuzu hatırlayarak çektik. Demek ki aç ayı oynamıyormuş. Masadakiler Burdur kebabı ve içli köfte.
Bu da şekerli pide. Ben tadını çok sevdim. Harun'a biraz fazla geldiğinden onun payını da mideme indirdim.
Geri dönüp tam çadırlarımızın karşısına oturduk. Elimize biralarımızı aldık. Hem muhabbet ettik, hem de fotoğraf çektik.
